Con palabras espidas

 


Prosa poética dedicada o día das letras galegas que por error no salió publicado ayer
(ya que se festeja el día 17 de mayo).

Con palabras espidas, coa complexidade de cada imaxe retratada en follas escumosas convertidas en poemas inmortais... Quérote!! Coa indecible complicidade dos meus actos, dos meus actos absurdos e irracionais... a pesar do rápido paso do tempo, a pesar das túas chamadas agridoces... Quérote!! Cando a vida se apagaba na gorxa, entre silencios insólitos e cantigas petrificadas, entre sorrisos adormecidos e despedidas xeadas, entre rubíes sombríos e espellos mortos... Quérote!! Sabendo que estarías agónica espera, manuscrito perdido, abrazo contraditorio, doce cruz, dolorosa procesión, amarga e inevitable condena... Quérote!! Coas miñas parvadas, cos meus extremos tan complexos, coa ambivalencia dos meus actos tolos, entre saloucos, xemidos e puños pechados... Quérote!! Como eu sou quérote!! presa dos teus bicos, entre caricias carbonizadas e latexos desenfreados coa miña carne, cos meus ósos, co meu embigo, co meu centro entre berros desesperados e secuencias de praceres... Quérote!! A pesar de ti, a pesar de min, a pesar de todo e de todos, dun xeito diabólico, incoherente, estúpido, absurdo, excesivo, compulsivo, cego... Quérote!! Consciente de que es auga doutro muíño aínda que serías un vento xeado, porcelana dura, coroa patética de mirada esquiva, memoria fráxil, despropósito eterno, movemento cruel do destino... Quérote!!


**************************************************
Traducción al español

Con las palabras desnudas, con la complejidad de cada imagen retratada sobre espumosas sábanas convertidas en inmortales poemas... ¡¡Te amo!! Con la complicidad inconfesable de mis actos, de mis absurdos e irracionales... actos, a pesar del raudo paso del tiempo, a pesar de tus agridulces llamadas... ¡¡Te amo!! Cuando la vida se apagaba en la garganta, entre inusitados silencios y petrificados cantos, entre sonrisas dormidas y gélidos adioses, entre rubíes sombríos y espejos muertos... ¡¡Te amo!! A sabiendas de que serías angustiosa espera, manuscrito extraviado, contradictorio abrazo, dulce cruz, penosa procesión, amarga e inevitable condena... ¡¡Te amo!! Con mis locuras que fueron tontas, con mis extremos tan complejos, con la ambivalencia de mis alocados actos, entre sollozos, quejidos, y puños apretados... ¡¡Te amo!! Con mis ¡¡Te amos!! aprisionados por tus besos, entre calcinadas caricias y desbocados palpitares con mis carnes, con mis huesos, con mi ombligo, con mi centro entre gritos desesperados y seguidillas de placeres... ¡¡Te amo!! A pesar de ti, a pesar de mí, a pesar de todo y de todos, de una manera endemoniada, incoherente, estúpida, absurda, desmedida, compulsiva, ciega... ¡¡Te amo!! Consciente de que eres agua de otro molino a pesar de que serías viento helado, dura loza, patética corona de mirada esquiva, frágil memoria, eterno desatino cruel jugada del destino... ¡¡Te amo!! 


***********************************************

 

Joaquín Lourido
Derechos Reservados.

Comentarios

  1. Hola, Quino!

    Bela homenagem dedicada ao dia das letras galegas.
    A pesar dos pesares tu la quieres y es essa ideia, palabra que domina tu bello texto. Felicitaciones.
    Besos y dias con amor.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Céu,
      Sobre el amor y el verbo no hay nada escrito. Todo lo que se pueda generar, decir, contar o escribir es básico que salga de dentro a afuera al igual que las lágrimas son pureza para los ojos y las emociones. Y eso es lo que he tratado bien sea refiriéndose a lo que comento como si fueran a las propias letras.
      Gracias por tu presencia y valorar mis trabajos. Eres admirable amiga.
      Abrazos y besos al alma.

      Eliminar
  2. Muy bonito Joaquín, felicidades por esas letras en el día de las letras gallegas. Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Teresa por valorarlo como tal. Un fuerte abrazo.

      Eliminar
  3. Que bonito leer en gallego, me cuesta porque no lo entiendo muy bien pero lo he leído primero en castellano y me ha ayudado. Una prosa preciosa ese amor que sale del corazon y que tan bien describes, Abrazos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Ester, quizás es más melodioso o rítmico. Mas por ello puse la traducción por si acaso.
      Abrazos gigantes y feliz semana, amiga.

      Eliminar
  4. Felicidades por esas letras,cariños.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Fiaris por tu presencia y comentar. Abrazos con cariño.

      Eliminar

Publicar un comentario

SI CREES QUE EL AMOR, DELIRIO Y GOZO DEL ESPÍRITU, SON CARAS DE LA MISMA MONEDA... NO LO DUDES, PASA Y SI NO RECRÉATE. PUEDE QUE EN EL CANTO ESTÉ LA SOLUCIÓN.