Imagen de Quino
Escribiendo palabras al viento
Lleno de sentimientos,
Acercarse al borde de la locura
Como la vida misma que me rodea.
Sintiendo una maraña de razones
Que me recuerdan que sigo vivo,
Atomizando sueños sin ton ni son
Devorando señales de un mundo nuevo
Rozando nubes para dejar de pensar…
Pero aquí sigo…
Queriendo, soñando, viviendo…
Invocando minutos de silencio
Mientras las horas pasan…
…Mis labios permanecen sellados.
Mis pensamientos se liberan en mis manos,
Trazan líneas de vida en un par de estrofas
para alcanzarte y llenarte…
… mientras en otras; se ausentan sin tocarte…
Palabras en fin… llenas de tanta verdad
Que a veces me sorprenden
Todo mi sentir, miedos y sueños…
Palabras que pertenecen a mi ser
A mi gloria y mis demonios,
Mis alegrías y tristezas,
Mis deseos y mis retos…
Palabras con más de un significado…
Y siguen aquí …
Brotando sin cesar de un mar inmenso
deambulando por mi cuerpo
registros de evasión…
Transformando lo que acarician…
Retomando sentimientos
Que pueden permutar el mundo que me rodea.
Sigo aquí afable… ilusionado… vibrando…
Restaurando corazones…
Sin atinar, muchas veces las razones….
Lleno de sentimientos,
Acercarse al borde de la locura
Como la vida misma que me rodea.
Sintiendo una maraña de razones
Que me recuerdan que sigo vivo,
Atomizando sueños sin ton ni son
Devorando señales de un mundo nuevo
Rozando nubes para dejar de pensar…
Pero aquí sigo…
Queriendo, soñando, viviendo…
Invocando minutos de silencio
Mientras las horas pasan…
…Mis labios permanecen sellados.
Mis pensamientos se liberan en mis manos,
Trazan líneas de vida en un par de estrofas
para alcanzarte y llenarte…
… mientras en otras; se ausentan sin tocarte…
Palabras en fin… llenas de tanta verdad
Que a veces me sorprenden
Todo mi sentir, miedos y sueños…
Palabras que pertenecen a mi ser
A mi gloria y mis demonios,
Mis alegrías y tristezas,
Mis deseos y mis retos…
Palabras con más de un significado…
Y siguen aquí …
Brotando sin cesar de un mar inmenso
deambulando por mi cuerpo
registros de evasión…
Transformando lo que acarician…
Retomando sentimientos
Que pueden permutar el mundo que me rodea.
Sigo aquí afable… ilusionado… vibrando…
Restaurando corazones…
Sin atinar, muchas veces las razones….
Quino ©
Y que sea por largo tiempo, versos muy ilustrados.
ResponderEliminarSaludo
Hola Quino! Me he permitido darme una vuelta por tu blog y, aunque sin tacita de té pues la cena me espera, me he regalado unos minutos para leerte.
ResponderEliminarCon tu permiso, me hago un rinconcito en tu blog.
Un gran abrazo!
Núria
Hola Quino¡¡ Un montón de gracias por acordarte de mí. Estoy fuera, pasando las vacaciones. A la vuelta espero poder ponerme con esa dificil tarea que me has encomendado, que vista desde aquí me da mucha pereza,uff sobre todo será muy difícil elegir a 10 blogueros, por lo que pueda tener de compromiso la propuesta, siempre andamos quejándonos de la falta de tiempo, así que, difícil lo veo.
ResponderEliminarFeliz Semana Santa. Un abrazo.
Hola Quino,
ResponderEliminarHe disfrutado mucho este poema lleno de sensibilidad, en sentimiento y palabra.
Una gozada leerte esta noche.
Un abrazo
Pensamientos liberados por tu manos...
ResponderEliminarRestaurando corazones, sin atinar muchas veces las razones.
Que palabras tan hermosas!
Tan "atinadas" :)
Me gusta mucho como escribes!
Mucho de verdad!
Esa foto es muy elocuente tambien
me parece que al estar sentado ahi frente al esplendido mar... Por tu cabeza corrian todas estas ideas y palabras que ahora plasmas aqui!
Que bien! Que bueno que SIGAS AQUI!!
Este poco de todo de lo que se es
ResponderEliminares también un mucho de tanto que ya somos, porque en ese interior que se ha pulido sólo lo sabe quien a fuerza de soñar y de sentir sabe a veces cómo es en realidad, pero no sabe quién es porque es el cúmulo de la energía que hace memoria.
Un saludo y encantada de leer lo que aquí se deja. Elisa, sólo una rana de charca pero Azul.
Querido Quino, que bello es leerte.
ResponderEliminarletras que nacen del alma dejando tu sentir en cada una de ellas.
es un placer inmenso leerte.
Hermoso poema.
╬══╬ Querido Amigo, Te deseo
╬══╬ Buen comienzo de semana.
╬══╬ Los amigos son un remedio
╬══╬ a la soledad y el silencio,
╬══╬ son el descanso del alma
╬══╬ cuando la agitación de la vida
╬══╬ nos deja sin aliento
╬══╬ Dios te bendiga.
╬══╬ ★ Noemi ★
Un amigo es como una escalera al cielo
De todos os teus poemas que já li, este é o que mais gostei. Muito bom!
ResponderEliminarA foto está ótima. Foto poética. É você mesmo, não é?
Y qué nos queda sino seguir en la brecha?...
ResponderEliminarQué nos hará no renunciar?
Es un misterio para mi...porque a veces dan ganas de parar y bajar...
Muy bueno Quino....muy tú...
Mil besos...
Vengo de lo de Veronica:y la verdad tenia razón me gustó mucho tu lugar,te sigo desde ya,saludos Uruguayos.
ResponderEliminarY yo que noto tristeza en estos versos!
ResponderEliminarSerá porque te veo ahí cabizbajo,taciturno y pensante?
Aún así, son absolutamente hermosos estos versos.Como siempre, por otro lado.
Un beso grande.
Y aquí seguiremos
ResponderEliminartratando de sacarle a la vida
las maravillas de este mar inmenso
que nos acarician y consuelan.
Un abrazo, un beso.
Gracias Montxu, por tus palabras que me sirven de aliento.
ResponderEliminarUn fuerte abrazo.
Bienvenida Nuria. Estás en tu casa ya tendremos tiempo para intercambiar opiniones. Graciñas por visitarme y hacerte seguidora.
Besiños de amizade.
Hola Esperanza !!!
ResponderEliminarEstáte tranquila. Primero lo primero, disfruta de tus vacaciones y cuando tengas un poco de tiempo, lo valoras y haces lo que tu veas. Te envié lo del meme, ya que creo que eres una persona inteligente y de amistad incondicional.
Besiños y Buena Semana Santa !!!
Hola Ananda !!!
ResponderEliminarGracias por tus palabras. Siempre es importante conocer la diversidad de gustos. Al fin y al cabo, siempre viene bien un poco de reflexión y de meditación.
Besiños.
Gracias Alma, por ayudarme con tus palabras. Uno hace lo que puede y trata de pulir cada día sus cosas. Este contendido es una pequeña reflexión, personalizada que siempre ayuda. Primero a mi mismo y segundo a vosotr@s que sois las que aportáis vida a este escenario. En este caso mi recantiño de poesia.
Besos y gracias por la visita.
Ranita Azul, Primero darte la bienvenida a esta casa muy humilde en la cual espero que podamos integrarnos como seres humanos que somos. Y segundo gracias por tu argumento y visita que lo tendré mucho en cuenta.
ResponderEliminarUn fuerte abrazo.
Hola Noemí, como siempre por acá, intentando relajarme un poco también en la escritura. La reflexión es necesaria y máximo en los tiempos que recorremos. Gracias por tu visita. Que pases una genuina Semana Santa, bendiciones y besiños desde Lugo.
Olá Debora!!!
ResponderEliminarQue beleza gustarche este contido. Nesta post, reflexiono un pouco, lembro moitas cousas, para logo despóis mellorar non futuro non moi lonxano.
A foto e miña. Oú non me parezco a cabeceira do blog?... é unha foto deste fin de semán que a miña musa ma fixo sin darme conta. Pero vaille moi ben neste caso.
Beijos dende Lugo dona Debora.
Gracias Ely... si cosas de las que puedo acometer sin problemas. Pero de todas formas, me viene muy bien para reflexionar -no porque sea S. Santa- sino porque de vez en cuando necesitamos meditar para saber lo que hacemos, cómo lo hacemos y adónde queremos ir?
Besiños querida amiga.
Bienvenida Fiaris a esta tu casiña. Espero que te encuentres muy bien en ella. De esta manera intercambiaremos opiniones de uno a otro blog y siempre será más cercano el tratamiento.
ResponderEliminarUn fuerte abrazo y pasa cuando quieras.
Hola Uka !!!
Que va, no son versos tristes, son de reflexión. Siempre hay que realziar una "paradiña" por el bien de cada uno y en pro de los demás. Gracias por tu visita. Espero que pases unos días agradables en esta Semana tan peculiar.
Besiños de amizade, princesa.
Así es, Marisa contemplando el mar y los aires de donde vienen podemos actuar de una forma más creible y real. Gracias por tu visita. Que pases unos días peculiares con tu familia.
ResponderEliminarBesiños de amizade.
Al fin la única realidad es la propia soledad que nunca miente ni se esconde entre los recovecos, oscura ella de blancos y transparentes se viste, tan trasparentes...
ResponderEliminarDe lo que te he leido quizás sea este el mejor de tus poemas y posiblemente tu me contradigas.
Un abrazo Quino
Este poema me hizo sentir el momento de intimidad en el que escribiste estos versos, llenos de tu yo interior.
ResponderEliminarEso es lo mejor de la escritura, poder viajar al fondo de uno mismo y salir como por un puente misterioso al otro que te lee.
Un abrazo.
en el mar de las palabras nuestra barca asoma pequeña y fragil , nuestro sentir es el viento
ResponderEliminary allí vamos remontando olas de creación absoluta
besitos y buena semana Joaquín
Hola, Quino, tu vida es la poesía, lo hace muy bien, te felicito, no te he leído hasta ahora una regular, todas me han gustado.
ResponderEliminarAbrazos.
Hola Ángel, sinceramente lo considero bueno y haciendo un análisis, no te quivocas. Estas son las inquietudes por las cuales escribimos. Me encanta filosofar, por lo tanto no vas mal encaminado. Lo pondría como uno de los 5 mejores publicados.
ResponderEliminarUn fuerte abrazo amigo.
Así es, Pato. Es una reflexión hecha en ese yo que tanto ansiamos discernir y cantar al viento. Esto es para mi una novedad, ya que no es nada fácil escribir sobre uno mismo. Pero, dadas las circunstancias eso es la magia que tod@ tenemos.
ResponderEliminarBesiños querida Pato.
Buenos conceptos, Elisa argumentas. Me quedo con ese sentir del viento que refresca la cara y te hace despertar, reflexionar o buscar en la superficie del mar, una sirena.
Gracias por tu visita. Que tengas una Buena Semana Santa y te envío mil besos através del océano. Espero que no se pierda ninguno !!!
Y este guiño de sempiterna posía, "restaurando corazones", repañándolos, que diríamos n'aragonés, otra preciosidad.
ResponderEliminar¡Muchas guapadas nos dejas, Joaquín! Gracias por ellas.
Abrazos a brazos llenos
Con tu comentario me emocionaste... No tengo palabras... Un millar de gracias por ser como eres. Una persona que ve más allá de su entorno y que interpretas cada verso, cada estrofa, cada poema como si formaran una pequeña parte de ti...
EliminarUn feixe de apertas (un montón de abrazos)...
feixe = montón abrazado por una cuerda, bien sea de hierba, de verduras, de lo que sea para que se entienda. Va siempre de acuerdo a la frase en gallego...
Amigo Quino, es un placer siempre, leerte, sentir tus versos... Gracias por tu comentario en mi poema inspirado en Munch. Ah! No te preocupes yo estoy muy bien. Gracias por tu cariño.
ResponderEliminarGracias a ti, Maestra por saber estar y ser. Un placer siempre comentar contigo. Besos de cariño.
Eliminar