lenemente o arboredo
e da copiosa chuvia, xurdía
un cisne azul da ribeira.
Os seus laios oíanse,
clamorosos, saloucando...
... pregando por ser liberado
do campo infantil.
Baixo este bido florido
todo cargado de flor
recordei:
- Hoxe no curso da vida,
a miña vida transfigurouse-
Nunca me parei a meditar
sen ti, todo me parece
unha nube gris.
Aínda que hoxe dubido
non pretendo consolarme
quizáis a miña imaxe moza
teme atoparte.
E canto noite no dia amence
os teus ollos como fogueiras
se funden benevolentes;
aínda que a miña boca non reflicte
o raia-lo sol.
Copyright:
Joaquín Lourido (Quino)
Joaquín Lourido (Quino)
¡Ooooh, pero qué bonito poema! Sin saber gallego, así y todo tus versos se dejan entender y acunar por los privilegiados ojos que te leen.
ResponderEliminarGracias por pasar por mi blog y darme la oportunidad de conocer el tuyo.
Un cariño grande.
La poesía es sublime en cualquier idioma...un abrazo de azpeitia
ResponderEliminarQuino,
ResponderEliminarLindo verso!!Parabéns!
Um beijo e ótimo final de semana!
Reggina Moon
Visite:
www.versoeprosapoemas.blogspot.com
Hola Reggina!!
ResponderEliminarGraciñas por voltar por acá de novo. Que teñas un feliz fin de seman.
Bikiños.
Como buen dices Azpeitia... la poesía siempre es poesía. Ya que es universal en el idioma en que se ilustre.
ResponderEliminarGracias por pasar por aquí. Visitaré tu rinconcito para intercambiar opiniones.
Saludos desde Galicia.
Liliana, es un placer verte por acá. Sabes que tienes las puertas abiertas para volver cuando desees. De todas formas si hechas un vistazo al blogger, la mayotía de los poemas están en castellano. Pero también me defiendo como buen gallego practicamente.
ResponderEliminarUn beso muy lindo desde Lugo.